چند شب پيش رفته بودم ،مراسم بزرگداشت سهراب سپهري خيابون يانگ كمي پايين تر از فينچ،،، اولش يه گروه جووناي ايروني با حال با يه اركستر كوچيك و خودموني چند تا از شعراي سهراب و اجرا كردن(از چيني نازك گفتن و نقاشم من و كاشانيم وحوض و ماهي و چيزي كم نذاشتن ، مثه سهراب..).. خيلي قشنگ... بعدش سلي اومد، همون خوننده قديمي، ولي با قديمش فرق كرده بود، يه چيزي بود تو طرفاي محمد نوري، غوغا كرد.... اما..
غلامحسين نامي ، همون نقاش نامي دوست سهراب اومده بود، از سهراب مي گفت و مفهوم فضا هاي خالي در نقاشي هاي سهراب.. جايي كه بيننده پرش مي كنه ، يا اينكه همه چيزشو اونجا گم مي كنه...
تا حالا ديديد، مخصوصا تو شعراي شاملو چقد فضاي خالي هست..
چه قد تو زندگي من فضاي خالي هست، همه چيزمو اونجا گم كردم... فضاهاي خالي تو چطور.. اصلا ميدوني فضاي خالي داري
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر