شوخي نيست که يک ملت هر ساله حدود سي هزار نفر از افراد خود را کشته يا مجروح کند چون دارد به سر کار، مهماني، خريد و يا مسافرت مي‌رود. تنها در دوران پس از انقلاب، لااقل 700 هزار قبر براي کشته‌هاي رانندگي حفر شده و دست کم 15 ميليون نفر مجروح شده‌اند که تعدادي از آنان بايد باقي عمر را بر روي تخت و يا ويلچر بگذرانند...به راستي ما را چه شده است که يکي از بي فرهنگ ترين مردم دنيا در رانندگي از آب درآمده ايم به طوري که در کنار معرفي جاذبه‌هاي گردشگري در ايران، «هشدار جدي نسبت به رانندگي خطرناک ايرانيان» يکي از بخش‌هاي جدايي ناپذير کتابچه‌هاي راهنماي جهانگردان است؟ مگر ما چگونه رانندگي مي‌کنيم که فيلم رانندگي و نيز نحوه عبور عابران در ايران، تبديل به يکي از انواع کليپهاي پربيننده و خنده‌دار در اينترنت با صدها هزار بيننده شده
رانندگي در دنيا يک امر «جمعي» است ولي در ايران يک امر «فردي» تلقي مي‌شود. رانندگي در ايران يعني «مي خواهم خودم را با خودرو به مقصدم برسانم». پس رانندگان ديگر، «رقيب» من هستند و من نبايد از رقبا عقب بمانم...هر فضاي خالي که پيدا شد بايد زودتر از ديگران آن را پر کنم.
«رانندگي صحيح» نوعي مشارکت در يک امر جمعي است. اين «جريان عبور و مرور» است که راننده را به مقصد مي‌رساند نه به اصطلاح «زرنگي» او. «رانندگي صحيح» که نوعي مشارکت در يک امر جمعي است به معناي «هدايت خودرو خود در جاي صحيح در بين خودروهاي ديگر» است. بنابراين، اينکه خودرو فرد در بين دو خودرو جلويي جا مي‌شود يا نه، تأثيري در نحوه رانندگي صحيح ندارد... وقتي در جامعه‌اي اين نگرش به رانندگي حاکم باشد، يعني هر کس قبل از آنکه به رسيدن به مقصدش فکر کند به دنبال مشارکت در حرکت جمعي خودروها باشد، اين نظم در عمل چنين خود را نشان مي‌دهدبا اين روش:1. سرعت حرکت خودروها چند برابر مي‌شود.2. احتمال تصادم اتومبيلها به شدت کاهش مي‌يابد.3. در صورت تصادف، با توجه به مسير خالي در دو طرف، خودروهاي پليس و آمبولانس به سرعت به محل رسيده راه را باز مي‌کنند.4. در صورت پنچر شدن يا خرابي يک ماشين، به دليل وجود فضاي کافي راه بندان پديد نمي‌آيد.5. از همه مهمتر، رانندگان با اعصاب راحت رانندگي مي‌کنند. ديگر لازم نيست که آنان در هر لحظه چهار طرف را مراقبت کنند تا مبادا سپر يا آينه اتومبيل کناري به اتومبيلشان برخورد کند يا از عقب کسي به آنها بزند...
۲ نظر:
وقتی از رانندگی صحیح صحبت میکنید داغ دل آدم تازه میشه، چون هر روز صبح تویه این رالی اگه شرکت نکنی به موقع سر کار نمی رسی، به موقع مریضت به دکترنمی رسی و ......
پس چه باید کرد؟؟؟
اصلاح یک نفره هم که امکان پذیر نیست
پس می مونه یک راه اونم اینه که یاد خوده آدم، آدم باشه و درست رانندگی کنه و یا هم رنگ جماعت شی؟؟؟
شما کدوم راه رو انتخاب می کنید؟؟
امروز این مطلبی که نوشتید برای ما متاسفانه مصداقی بدی داشت. بازم رانندگی بد و گیجی یه راننده بی مسئولیت حادثه آفرید. تصادف اتوبوسی که امروز صبح عازم میانه جان خیلی از مسافراش رو گرفت. از جمله جوانی از بستگان ما رو. چقدر باید داغ ببینیم تا برامون درس عبرت بشه؟؟؟ پس کی می خواهیم به خودمون بیایم؟؟؟؟؟؟؟
ارسال یک نظر