توچال

هوا امروز صبح خيلی گرفته بود..جون می داد آدمای بی حال و يوخولو لحاف بکشن تا گردن بالا و به اداره زنگ بزنن بگن: مريضم نمی تونم بيام سر کار..بعد يه روز خسته کننده رو بگذرونند...آخرشم راستی راستی از کسالت باد بيارن

ولی آدم های با حال...باز زنگ می زنن اداره می گن: مريضن...ولی می رن کوه توو بوران و برف يه ماجراجويی با حال..نمی گم برو جونتو وسط برفا نفله کن...هر کسی به وسعش بره دنبال ماجرا...سنگ نوردی دمت گرم...یخ نوردی ؟ ايول، خيلی با حالی...ولی اگه حال اين کارارو نداری ، يه راه راحت سوسولی هم هست

دو سه سال پيش توو همچين هوائی رفتم يه اتاق گرفتم هتل توچال..حالا چه جوری رفتيم...اينجوری

ساعت هشت صبح با تله کابين رفتيم ايستگاه پنج ، صبونه توپ..ديگه اونجا که رسيديم هوا طوفانی بود...از بوران چشم چشمو نمی ديد...تله کابينه بين ايستگاه پنج و هفتو خاموش کرده بودن...مامور تله کابين گفت توو پناهگاه باشيد خبرتون میِ کنم...نيم ساعت بعد اومد دنبالمون با داد و هوار که بدوييد...يه رب بيشتر وقت نداريم..دوباره هوا بد می شه ها...ما هم کوله موله رو زورچپون انداختيم تو تله ، د برو که رفتی

کابين وسط مه و ابر می رفت بالا ، کابين عقبی و جلويی اصا معلوم نبود..رسيديم ايستگاه هفت جلوی در ايستگاه سه متر برف کوت شده بود ، باد پودر برف و داخل ايستگاه فوت می کرد..می دونی از در ايستگاه تا تله سيژ چهل پنجاه متر بود...نمی دونی با چه جون کندنی خودمونو ولو کرديم رو ميله های سرد صندلی تله سيژ...تک تک رفتيم وسط بوران...نمی دونم تا حالا با اکسيژن يخ زده حال کردی...يه چيزيه بين خفه گی و غرق شد گی ، دو سه دفه هم تله خاموش شد..زير پامون معلوم نبود چه عمقی داره ، من قبلا اومده بودم ، می دونستم بين ده تا بيست متره..پس از بيست دقيقه بصورت نيمه منجمد رسيديم به ته مسير تله سيژ..ما که يخ زده بوديم نمی تونستيم از صندلی در حال حرکت بپريم پائين...يکی دستم وگرفت پرتم کرد پائين...همچين کشون کشون خودمو کردم تو هتل..بقيه هم مثل من ...زندگی زيبا می شود

هوای داغ هتل ، چه متبوع پوستو می سوزوند..دور يه ميز تو سرسرا ولو شديم ، چه دکوراسيون قشنگی ، چه فضا سازيه باحالی ..شير داغ ...قهوه...کيک شکلاتی...همش حال ..همش حول...خييييييلی با حال بود